Sadlno (pow. koniński) to niewielka miejscowość o rodowodzie średniowiecznym. Parafia św Mikołaja w Sadlnie powstała pod koniec XII w. W źródłach pisanych wymieniona została już w 1325 r. w wykazie parafii płacących świętopierze. Pierwsze wzmianki o kościele pw. św. Mikołaja i Nawiedzenia Matki Bożej w Sadlnie pochodzą z końca XVI w., gdzie mowa o świątyni drewnianej (nawa kryta gontem), z murowanym prezbiterium i zakrystią.W materiałach źródłowych pojawia się informacja o pochówkach dokonywanych pod kościołem w Sadlnie, a więc przypuszczać można, iż drewniany kościół posiadał kryptę grobową.
Dobra ziemskie Sadlno w latach 30. XVIII w. zostały zakupione przez chorążego kruszwickiego Adama Sokołowskiego herbu Pomian. Rodzina Sokołowskich herbu Pomian – jako właściciele majątku – byli kolatorami nowego, w całości murowanego kościoła parafialnego pw. św. Mikołaja w Sadlnie. Jak podaje kronika parafialna, na przełomie XVIII i XIX w. istniejący wówczas drewniany kościół znajdował się w bardzo złym stanie technicznym. Sporządzono kosztorys remontu obiektu, jednakże przez wiele kolejnych lat żadnych prac nie wykonano.
15 sierpnia 1855 r., z inicjatywy Romana Sokołowskiego, podjęto decyzję o budowie nowego murowanego kościoła . Zarząd nad budową powierzono proboszczowi parafii Sadlno księdzu Walentemu Karkowskiemu. Projekt nowego kościoła wykonał Paweł Charzyński, a wykonawcą robót był majster budowlany z Włocławka Balcer Glapa. Zburzono wówczas drewnianą nawę, a w ciągu kolejnych 18 miesięcy postawiono nowy kościół murowany, z zewnątrz otynkowany, z nawą główną i prezbiterium krytymi dachówką i dwoma nawami bocznymi niższymi, krytymi blachą .Kościół miał dwie wieże o konstrukcji drewnianej obite blachą. Budowlę ogrodzono kamiennym parkanem z murowanymi słupami i żelaznymi bramami. 26 lipca 1857 r. odprawiono w nowej świątyni pierwszą mszę świętą.
Fundatorzy kościoła podarowali Parafii wiele cennych elementów wyposażenia kościoła, m. in. dywan czerwony, antependium złocone pod wielki ołtarz z przedstawieniem Wieczerzy Pańskiej, alby płócienne, ornaty, sprzęt liturgiczny, obraz Matki Bożej z Dzieciątkiem do ołtarza głównego, obrazy do ołtarzy bocznych. Około 1915 r. kościół posiadał posadzkę z terakoty, okna drewniane ze szkłem białym, a w górnych łukach kolorowym oraz rynny cynkowe. Około 1922 r. wykonano we wnętrzu nowe polichromie. Po wybuchu II wojny światowej świątynia została zamknięta i przeznaczona na noclegownię dla kopiących okopy. Wyposażenie zostało rozkradzione. W 1943 r. w wyniku wichury zawaliła się sygnaturka zachodnia kościoła uszkadzając gzyms podokapowy, dach oraz wybijając kilka okien. Po zakończeniu wojny kościół wymagał gruntownego remontu. Przez lata kolejni proboszczowie systematycznie prowadzili roboty budowlane, aby przywrócić świątynię do dawnej świetności.
W 1994 r. decyzją Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w Koninie kościół wraz z otoczeniem wpisany został do rejestru zabytków. W latach 2019-2021 przeprowadzono remont więźby dachowej nad nawą główną kościoła wraz z wykonaniem nowego pokrycia dachowego z dachówki ceramicznej karpiówki, wykonano nowe opierzenia blacharskie sygnaturki wschodniej wraz z remontem jej konstrukcji drewnianej, przeprowadzono renowację ściany fundamentowej i strefy cokołowej elewacji frontowej (prace dofinansowane przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego). Ponadto, odtworzono w formach historycznych sygnaturkę zachodnią (ze środków własnych Parafii oraz dotacji przekazanej przez Gminę Wierzbinek. W latach kolejnych planowane są dalsze roboty budowlane oraz konserwatorsko-restauratorskie przy kościele, między innymi przy elewacjach, stolarce drewnianej, ślusarce okiennej oraz w otoczeniu kościoła.
