Wśród najliczniejszej gromady zwierząt – owadów, można w naszych lasach spotkać jednego z największych chrząszczy – rohatyńca nosorożca.
Duże samce mogą osiągać 40 mm długości, samice są mniejsze. Samiec ma na głowie mocny, wygięty ku tyłowi wyrostek („róg”) do złudzenia przypominający róg nosorożców. Służy on do walki z rywalem o samicę, może nim podnosić ciężary 380 razy większe od niego.
Rozprzestrzeniony jest w całej Europie, Afryce Północnej i dużej części Azji Środkowej. Zamieszkuje prześwietlone lasy liściaste, przede wszystkim dębowe. Spotykany jest stosunkowo rzadko ponieważ prowadzi zmierzchowo – nocny tryb życia i jego aktywność wzrasta dopiero po zachodzie słońca.
Rozwój tego owada ściśle związany jest z martwym, butwiejącym drewnem którym się odżywia, w którym samice składają jaja i gdzie rozwija się larwa przez trzy stadia larwalne. Jest największą larwą wśród chrząszczy występujących w Europie i osiąga długość do 12 cm. Jej rozwój trwa 3-5 lat. W trzecim stadium przepoczwarza się w komorze, ulepionej z gliny, sproszkowanego drewna lub trocin i wzmocnionej specjalną wydzieliną. Komora ma wielkość kurzego jaja. Chrząszcz po wylęgnięciu pozostaje w niej do późnej wiosny.
Z rozmów z Państwem wiem, że wielu ze spacerujących źle odbiera pozostające w lesie martwe drewno. Jest ono jednak miejscem rozwoju i schronieniem wielu gatunków zwierząt zarówno ssaków, ptaków, gadów i owadów. Część z nich w martwym drewnie buduje gniazda, szuka schronienia i miejsca na przezimowanie. Wiele tak jak bohater tego felietonu bierze udział w rozkładzie celulozy i obiegu materii w przyrodzie.
Tadeusz Rosiak – leśniczy leśnictwa Zdrojki