8 kwietnia przypada rocznica urodzin gen. bryg. Stanisława Taczka – pierwszego dowódcy Powstania Wielkopolskiego. W tym roku to jednak szczególny dzień, ponieważ ten zasłużony żołnierz jest od niedawna; zgodnie z decyzją MON, patronem 12 Wielkopolskiej Brygady Obrony Terytorialnej.
23 stycznia 2019 roku, 12 Wielkopolska Brygada Obrony Terytorialnej, decyzją Ministra Obrony Narodowej, dzięki staraniom żołnierzy i dowódcy, płk. Rafała Miernika, otrzymała imię gen. bryg. Stanisława Taczka – pierwszego dowódcy Powstania Wielkopolskiego. Generał stał się ucieleśnieniem żołnierskich cnót dla Terytorialsów z naszego województwa oraz godnym naśladowania społecznikiem i naukowcem. Tym samym, Wielkopolska Brygada Obrony Terytorialnej stała się drugą jednostką w regionie obok 16. Batalionu Remontu Lotnisk z Jarocina, która kultywuje pamięć o tym zasłużonym Wielkopolaninie. Wraz z patronem
12 WBOT obrała na dzień swojego święta 26 stycznia, na pamiątkę przysięgi składanej na Placu Wolności w 1919 roku przez Wojska Wielkopolskie.
Przyjęcie przez jednostkę imienia generała Taczaka odbiega od nurtu, który można zauważyć w innych brygadach WOT. W większości, za patronów obiera się żołnierzy tzw. „drugiej konspiracji”, w myśl kultywowania pamięci „Żołnierzy Niezłomnych”. W przypadku Wielkopolski czynnikiem dominującym stał się jednak terytorialny, regionalny charakter nowego rodzaju sił zbrojnych. Dlatego też tożsamość 12 WBOT została zbudowana na tradycjach bohatera walki o niepodległość, wywodzącego się z rejonu odpowiedzialności brygady, powiązanego z największym zrywem narodowowyzwoleńczym Wielkopolski.
Stanisław Taczak, urodził się 8 kwietnia 1874 r. w Mieszkowie. W stopniu majora dowodził Powstaniem Wielkopolskim w jego początkowym okresie. Po wyzwoleniu Wielkopolski brał udział w wojnie polsko – bolszewickiej i Bitwie Warszawskiej w 1920 roku. W stopniu pułkownika dowodził wtedy XXXIV Brygadą Piechoty oraz 17 Wielkopolską Dywizją Piechoty. We wrześniu 1939 roku już jako generał dostał się do niemieckiej niewoli. Z obozu jenieckiego został uwolniony w kwietniu 1945 roku. Zmarł w Malborku 2 marca 1960 roku. Jego prochy wróciły do Poznania w 1988 roku i pochowane zostały na Cmentarzu Zasłużonych Wielkopolan. Za swoje zasługi został odznaczony został m.in. Orderem Orła Białego, Krzyżem Srebrnym Orderu Wojskowego Virtuti Militari, Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Niepodległości, dwukrotnie Krzyżem Walecznych oraz Kawalerem Legii Honorowej – budując nieoceniony wzór, godny naśladowców kolejnych pokoleń. W działalności pozawojskowej przez szereg lat bardzo aktywnie dążył do zjednoczenia rozbitego ruchu weteranów Powstania Wielkopolskiego, a jego dzielność nie skupiała się tylko na upamiętnianiu walk, ale przede wszystkim na zapewnieniu bytu swoim dawnym podkomendnym. W ciągu całej służby wojskowej oraz w okresie późniejszym aż do swojej śmierci zabiegał o utrwalenie pamięci Powstania Wielkopolskiego, w szczególności losów powstańców. Polityczne zawirowania spowodowały, że od połowy lat 30. XX wieku, a także w okresie powojennym, wszelka aktywność gen. Taczaka na tym polu odbywała się poza oficjalnym nurtem.
8 kwietnia 2019 r., żołnierze 12 Wielkopolskiej Brygady Obrony Terytorialnej uczcili
145. rocznicę urodzin swojego patrona oraz zasłużonego obywatela regionu. Chcąc uhonorować pamięć wybitnego Dowódcy, przedstawiciele jednostki, złożyli wiązanki kwiatów na grobie generała na Cmentarzu Zasłużonych Wielkopolan na Wzgórzu św. Wojciecha w Poznaniu oraz pod jego pomnikiem w Mieszkowie.
Anna Szymaniak
