Wniebowzięcie Najświętszej Marii Panny jest najstarszym świętem maryjnym w całym roku liturgicznym.
Uroczystość obchodzona jest w Konstantynopolu od V wieku (w kościele wschodnim święto nosi nazwę – Zaśniecie NMP), a w Rzymie od VII wieku.
„Wniebowzięcie NMP ze wszystkich świąt ku czci Bogarodzicy to uroczystość najdawniejsza, bo sięgająca pierwszych wieków chrześcijaństwa i zawsze solennie obchodzona. Z obchodem tym kościelnym, który rozmaite dawniej nosił nazwy jak: Śmierci, Odpocznienia, Zaśnienia i wreszcie Wniebowzięcia, łączy się w kraju naszym starodawny zwyczaj święcenia ziół polnych, które dziewczęta wiejskie, nazbierawszy dnia poprzedniego, przynoszą do świątyń aby je kapłan przed wielkim ołtarzem poświęcił” (Zygmunt Gloger, „Rok polski”).
Święto przypadające 15 sierpnia – dawniej obchodzono jako dzień Matki Bożej Dożynkowej, bo zgodnie z rolniczym kalendarzem „Na Wniebowzięcie pokończone żęcie” – zawiera wiele treści teologicznych, kulturowych i obyczajowych. W swojej religijnej wymowie – dogmat o wniebowzięciu ogłosił Pius XII w 1950 roku – „jest dniem triumfu Niepokalanej i ukoronowaniem wszystkich Jej godności”.
Natomiast doroczna obrzędowość ludowa wiąże ten dzień ze świeceniem płodów rolnych i ziół jako symbolu bogactwa przyrody, stąd druga popularna nazwa tego święta – uroczystość Matki Boskiej Zielnej. Wnętrza kościołów ozdabia się wiankami z ziół i kwiatów, bukietami, kompozycjami roślinnymi z warzyw, owoców i runa leśnego.