Czy nie musiała budzić szacunku wśród oficerów (nawet jeśli pokrywana była żartem lub współczuciem) taka postawa? Czy nie musieli kochać go kosynierzy? Wreszcie, czy nie uśmiechnął się radośnie święty Franciszek i jako radosny święty nie zamruczał ze wzruszeniem: psia kość..."

Wszystko, co działo sic do tej chwili, było zaledwie preludium, przygotowaniem do prawdziwego, wielkiego wybuchu. Plan był taki... Zza kordonu, na będące już w stadium wrzenia tereny, wejdą silne, dobrze uzbrojone oddziały „Poznaniaków". Dostarczą broni, dowódców i wykorzystując działające już oddziałki oraz organizację cywilną opanują strategiczny trójkąt Pyzdry - Ląd- Słupca, tworząc tu bazę szkoleniową i zaopatrzeniową dla rozwoju powstania.

Plan był dość ciekawy (podobną koncepcję przyjął Langiewicz, bezskutecznie co prawda usiłując utworzyć bazę w Ojcowie, w oparciu o granicę zaboru austriackiego) i w przypadku powodzenia mógł dać powstaniu to, czego mu brakowało - stałego terenu wolnego od wojsk okupanta. Trójkąt, oparty dłuższym bokiem o granicę Poznańskiego, zdawał się gwarantować stały dopływ broni i ochotników. Bok Pyzdry-Ląd cechowała korzystna konfiguracja terenu z ważną przeszkodą - Wartą, której można było skutecznie bronić na dwóch zaledwie mostach (Pyzdry i Ląd). Okoliczne, rozległe lasy dawały dość pewne schronienie mniejszym partiom.

Nic dziwnego, że niezwykły entuzjazm wywołało długo oczekiwane wkroczenie na ten teren, niemal jednocześnie, dwóch dobrze uzbrojonych i umundurowanych oddziałów.