Artysta podkreśla w swoich wypowiedziach, że malarstwo  stanowi jego świadomy wybór, pomysł i receptę na życie. Tym samym przyjmuje wszystko, co taka droga ze sobą niesie: radość, ale i trudy oraz ból tworzenia. W tej podróży widz stanowi nieodzowną część procesu. To dla niego artysta układa opowieści, „koduje przestrzeń” i przedstawione przez siebie historie. Odbiorca sztuki ma za zadanie odszyfrować ten zapis na swój sposób.

Obecnie artystę zajmują typologizacje perseweracyjne, czyli porządkowanie płasko rzutowanych, podstawowych figur geometrycznych . Ten wewnętrzny paradygmat przerodził się u artysty w rodzaj natręctwa. Konfiguracje kształtów przybierają niekiedy przewidywalny układ, tylko po to, by nagle zupełnie zaskoczyć widza proponowanym rozwiązaniem. Nie bez znaczenia jest również technika, którą stosuje Janusz R. Głowacki. Używane przez niego cienkie pędzle wymagają wytrwałości, cierpliwości oraz pokory. Nie może być tu mowy o żadnej drodze na skróty. Artysta korzysta również ze skonstruowanego przez siebie z listewek cyrkla i przykładnicy.

Janusz R. Głowacki dzięki procesowi twórczemu prowadzi badania nad malarstwem, szukając zależności optycznych koloru poprzez harmonie opozycyjne i harmonie analogiczne. Niewątpliwym efektem tych wysiłków jest również duchowy wyraz jaki niesie jego malarstwo, a który silnie wpływa na widzów.