*

Dzieciaki w ogóle są dociekliwe. Moje dzieci ( 30 lat sztuka) przyszły zapytać co się „w takich sytuacjach robi i czy my, w swoim życiu już coś podobnego przeżyliśmy?”

Szybko przeszukałem pamięć. Coś tam się przeżyło… Pierwszy do głowy mi przyszedł Czarnobyl… Potem stan wojenny… Nie to- moim zdaniem nie to. To co przeżywamy obecnie to światowa Wojna Biologiczna. Jak to podczas każdej wojny bardzo istotne jest wiedzieć: „ jak się zachować?” Wiedza, że najlepiej siedzieć w domu, choć prawdziwa, nie do końca jest wystarczająca. Jak ulał pasują raczej słowa z ostatniego listu „Inki”: „Kochana Babciu. Zachowałam się jak trzeba…”
Gorzej, że przez te trzydzieści lat spokoju zapomnieliśmy trochę „jak trzeba”

Ponieważ, jak wspomniałem, mamy wojnę światową. Warto może pomyśleć, że za kolejne trzydzieści lat, do naszych dzieci przyjdą dorosłe ich dzieci i zapytają: - co robiliście, jak się zachowaliście w czasach zarazy?” Warto jest może mieć dobrą odpowiedź…

*

Porady, jak żyć w czasach zarazy , jak zwykle , poszukałem w historii. Nie „za naszego życia”. ale przecież nie tak dawno, Europę nawiedził a cholera, a za dwie dekady „hiszpanka”

Ślady zachowań z tego czasu można znaleźć w Czechach, a konkretnie na Morawach, gdzie rynek w każdym mieście zdobi, mniejsza lub większa kapliczka  popularnie zwana „choleryczną''

By daleko nie sięgać ,w Koninie do dziś przetrwało 5 kapliczek błagalnych lub dziękczynnych za wybawienie od zarazy. Oczywiście nie wiem czy w mieście gdzie demonstrowano kilka lat temu przeciwko zamysłowi ustawienia Krzyża na Zatorzu, można sugerować takie pomysły. No ale zobaczymy

*

Póki co zaraza zmienia wiele naszych oglądów. Okazuje się, że jazda samochodem osobowym jest zdrowsza i bezpieczniejsza niż komunikacją zbiorową, a siedzenie przed telewizorem zdrowsze niż każdy jogging. Przykłady można by mnożyć. Każdy potrafi to sam .Więc pozostaje mi tylko życzyć Wam Kochani dużo, dużo zdrowia, rozsądku i cierpliwości. Byśmy się po tym wszystkim wszyscy odliczyli.

Do usłyszenia

Adam Zagórski

P.s. przeczytałem jeszcze raz to co napisałem i powiem szczerze, ę nie jestem pewny czy tych kapliczek w naszym mieści jest pięć , trzy, czy siedem.

Przypomniał mi się za to epizod z redakcji paryskiej Kultury.

Pracował tam redaktor, który - delikatnie mówiąc - nie przywiązywał nadmiernej uwagi do liczb, dat czy nazwisk. Kiedyś Giedroyć, przy obiedzie , zwrócił się do niego następującym słowami : „ Słuchaj, ja też oczywiście wiem, że Pana Tadeusza napisał Słowacki, ale nim to napiszę jednak sprawdzę”

Jeszcze raz do usłyszenia

AZ