Prawdę powiedziawszy czekałam z nadzieją, że nagle zadzwoni telefon, który sprawi, że znajdę pretekst by nie iść. Tak... Rozpaczliwie szukałam powodu by móc spędzić ten wieczór na wygodnej sofie. Blisko bardzo byłam podjęcia właśnie takiej decyzji. Bo jako alternatywa czekał na mnie wysiłek, zmęczenie, ból, brak snu... ale i On. Tak. Gdzieś tam w ciemnym lesie dawał mi szanse na coś więcej niż wygodna sofa.
I nagle zdałam sobie sprawę, że On czeka tam na mnie tak samo jak ja czekam na byle pretekst by jednak z Nim nie iść. Spojrzałam na zegarek. 19:10. Jeszcze zdążę, pomyślałam. Wstałam. Spakowałam plecak. Zalożyłam traperki. I wyszłam. To była bardzo dobra decyzja. To przekonanie okryło mnie niczym ciepła kołdra w zimową noc jak tylko minęłam próg domu i zamknęłam za sobą drzwi. I było warto. 
Dlatego wiem, że najtrudniej jest wstać z wygodnej kanapy i ruszyć w drogę. Że warto żyć ekstremalnie Że wysiłek, wyrzeczenie i ból są tylko drogą do celu. Są spotkaniem. Spotkaniem tak wyjątkowym, że wszystko inne jest mniej ważne.
Dziękuję wszystkim, którzy wczoraj dzielili tę drogę ze mną.

Maria Z.