W czasie I wojny światowej czynna była szkoła z polskim językiem nauczania.. Po wojnie władze oświatowe (dozór szkolny) borykały się z problemami lokalowymi.

W roku 1919 zorganizowany został komitet nowej siedmioklasowej szkoły w składzie: przewodniczący – dr Anasiewicz, członkowie – B. Kachelski, T. Michałski, S. Naskręcki, J. Piotrowski, K. Tylman, Żeglicki. Decyzja w tej sprawie zapadła na sesji rady miejskiej 14 grudnia 1921 roku. Budowę szkoły ukończono w 1925 roku. Fundusze na jej budowę dało społeczeństwo i państwo.

W okresie II wojny światowej szkoły polskie zlikwidowano. Rozpoczął się okres tajnego nauczania, jego organizacja zajęła się przede wszystkim nauczycielka miejscowej szkoły Regina Makowijczuk. Tajnym nauczaniem objęto 24 osoby.

Po II wojnie światowej, w czerwcu 1945 roku przystąpiono do organizacji szkoły powszechnej. W 1949 roku kierownikiem był Zygmunt Kowalski,

Od 1 września 1965 roku nauka odbywała się w dwóch budynkach: dawnego sądu i „starej szkoły”. W czerwcu 1965 roku rozdzielono dotychczasową „jedenastkę” na dwie odrębne szkoły: Liceum Ogólnokształcące i Szkołę Podstawową. Liceum pozostało w dawnym budynku, a podstawówka dostała budynek starej szkoły i przedszkola.

W następnych latach wykonywano jedynie niezbędne remonty. Nowy budynek przy ulicy Warszawskiej oddano do użytku w 1984 roku. 23 kwietnia 1985 roku powołano Komitet Rozbudowy Szkoły składający się z 46 członków, dyrektorem był Rafał Wajnert, a następnie Krystyna Trzewiczyńska. Przedsięwzięcie to zakończono w roku 1993, a funkcję dyrektora sprawowała wówczas Elżbieta Raźna.