Wpisu tak oburzającego, że – zanim poukładałem myśli do przelania ich w ten tekst – nie byłem w stanie powstrzymać się przed daniem upustu emocjom. Moje wpisy krytyczne na FB i negatywne opinie nt. Agi – usunąłem niedawno, ze świadomością, że i tak zostały przeczytane i zapamiętane przez pamiętliwych. Pozostaję jednak w przekonaniu, że autorka tak niemądrych „refleksji” – roztropnością nie grzeszy, i że z powodów, które wymienię – powinny owe przemyślenia stać się przyczynkiem do refleksji, jeśli nie do debaty.

Powie ktoś, że wywlekanie na forum publiczne wypowiedzi opublikowanej w hermetycznym gronie – jest czymś na kształt łamania tajemnicy korespondencji i  naruszeniem niepisanej sieciowej etykiety. Otóż nie.

Po pierwsze nie jest to tekst o ekstrawagancjach kulinarnych, wstydliwych tajemnicach z młodości, ani nic, co naruszałoby prywatność Agi i jej męża. Jest znacznie gorzej.

Po drugie jest to tekst, w którym autorka posługując się liczbą mnogą, przywołując imię małżonka wyraża ich obojga zdegustowanie malowidłem, które powstaje na „Koperasie” – i to można byłoby litościwie zmilczeć, gdyby nie ciąg dalszy westchnień Agnieszki. Z owego dalszego ciągu wynika, że prezydentostwu nie podoba się nadmiar symboliki patriotycznej w przestrzeni publicznej. Uważna lektura wpisu pozwala stwierdzić bez wątpienia, że ów „przesyt” był głównym przesłaniem wpisu. Autorka pisze bowiem, że to nie kwestia gustu, więc – albo jest głęboko przekonana, że ma kompetencje do oceny jakości malowidła, albo nie chodzi o jej odczucia estetyczne, lecz o przekaz murala. Końcówka wpisu rozwiązuje ten dylemat: „Po co nam kolejny Piłsudski? Po co nam ułani!?!? Sorki ale nie długo z lodówki orzeł mi wyfrunie z biało-czerwoną…” (Pisownia oryginalna).

Aby zrozumieć jak bardzo niemądry i szkodliwy jest to tekst – należy rozpocząć od genezy malowidła. Aby ją poznać wystarczyło się zwrócić do młodzieży skupionej w działającym przy szkole stowarzyszeniu. To bowiem młodzi ludzie, uczniowie „Koperasa” chcąc zamanifestować swoją postawę, wpadli na pomysł przyozdobienia szkoły – zatwierdzając projekt, wykonawcę i pozyskując pieniądze na wykonanie malowidła. Już w świetle tej wiedzy – nikt nie ma prawa pracy tej krytykować. Jeśli ktoś nie rozumie dlaczego, to proponuję by wraz z Agnieszką wybrał się do licznych w mieście szkół i przedszkoli by ocenić wykonane w nich (różną ręką) malowidła na ścianach i elewacjach. Nikt przy zdrowych zmysłach nie zrobi tego, a już na pewno nie wykorzysta do wzmocnienia swego przekazu autorytetu, na który powoła się bezpodstawnie. No właśnie, czy aby na pewno bezpodstawnie? Bo przecież ani Piotr Korytkowski ani odpowiedzialny za oświatę Witold Nowak na temat nadmiaru Piłsudskich, ułanów, orłów i Biało-Czerwonych – milczą...

Dlaczego wpis ów w swym całokształcie jest niemądry i szkodliwy? Wynika to w zasadzie z kilku powyższych zdań – młodzi ludzie z własnej woli swoim zaangażowaniem chcieli pokazać, że historia Ojczyzny i towarzysząca jej symbolika (taka, jaką widzą ją oni) nie jest im obojętna, a tu przychodzi pańcia z mężem i mówi, że im się to nie podoba. Tu wątek się rozdwaja. Brak zrozumienia kontekstu przez Agę aż prosi się o komentarz dotyczący jej kompetencji zawodowych. Jest psychologiem. Najwyraźniej nie rozumie jednak konsekwencji swoich westchnień. Nie rozumie motywacji młodych ludzi z „Koperasa” i nie rozumie, że nie powinna podpierać się autorytetem prezydenta miasta dzieląc się ze światem swoją niemożliwą do powstrzymania refleksją. Brak reakcji Piotra Korytkowskiego też ewokuje kilka wniosków. O ile kwestię gustu można pominąć, bo jest oceną (wielu koninianom mural się podoba) – o tyle kwestia „przesytu symboliki” pominięta być nie może. Chcąc – nie chcąc, obejmując funkcję prezydenta Konina, objął Piotr także funkcję depozytariusza i strażnika tradycji i symboliki. Także tej narodowej. Orła i Biało-Czerwonej. Pozostawienie wpisu swojej małżonki bez komentarza, a mówiąc wprost nie odcięcie się od niego świadczy niestety, że urząd go przerasta. Inicjatywa przyozdobienia Koperasa była inicjatywą oddolną, młodzieżową, przejawem „partycypacji” (ulubiony termin libków i postępaków z otoczenia PO i KO – jak widać tutaj jest to pusty frazes), zatem – powinna spotkać się ze strony Magistratu z bezwarunkowym poparciem.

Magistrat tymczasem – ustami swojego delegata – Witolda Nowaka – stwierdza: „poczekajmy na dokończenie malowidła” – co jest próbą odwrócenia uwagi od głównego problemu, na który uwagę jednak zwracam.

Witku drogi – zapewniam Cię – mural, kiedy zostanie dokończony, niewiele zyska na walorach plastycznych. Nie zmieni się jego symbolika i wymowa.

Problem z muralem to nie jego wartość artystyczna, którą rozliczni znawcy sztuk wszelakich rozkładają na czynniki pierwsze po to tylko (mam wrażenie) by odwrócić uwagę lodówki Państwa Korytkowskich, w której na przerażoną Agnieszkę czyha orzeł z Biało-Czerwoną.

Ja – a wiem, że nie jestem w swoim oczekiwaniu odosobniony – chciałbym usłyszeć z ust prezydenta Korytkowskiego, czy podziela oikofobię swojej małżonki.

Od Witolda Nowaka z kolei – oczekuję deklaracji, czy zamierza recenzować wszelkie przejawy oddolnej, aktywności w tym – młodzieżowej, czy pozostawi jednak szkołom odrobinę autonomii, nawet, jeśli jego pryncypałowi i małżonce pryncypała nie podobają się symbole narodowe na szkolnych budynkach.

P.S. Wstyd mi za konińskie „elity”. Nikt (ja przynajmniej nie natknąłem się na to) nie ujął się za młodymi ludźmi z „Koperasa” sflekowanymi przez Agnieszką Korytkowską w asyście i przy aplauzie męża – a więc w aurze urzędu prezydenckiego. To świetna motywacja do aktywności, podejmowania inicjatyw, poszukiwania korzeni, tożsamości i źródeł historii i kultury. Pamiętajcie młodzi ludzie – taka jazda czeka na was, gdybyście planowali związać swoją przyszłość z tym prowincjonalnym miastem.

Pikanterii sprawie dodaje fakt, że jedna z ulubionych urzędniczek prezydenta, była wiceszefowa MDK, eks szefowa wydziału promocji jest koordynatorką projektu „Szkoła naszych marzeń”. Koperas chyba wypadł z projektu…

Pomyślałem też sobie – rozmarzyłem się – że w mieście tej wielkości co Konin znaleźli by się ludzie – historycy, pedagodzy, także politycy, (owe „elity” za które mi wstyd) którzy bez złośliwej intencji znęcania się nad prezydentostwem (bo tak wypada to określać, dopokąd prezydent nie zajmie stanowiska w tej sprawie) pochylą się jednak w publicznej debacie nad kwestią patriotyzmu – jego symboli, form, oraz codziennego jego praktykowania. Być może uda się ustalić jakieś niekontrowersyjny wnioski i na ich gruncie zasypać przynajmniej część pęknięcia dzielącego - nie tylko - koninian.

Niemądry wpis Agnieszki dodaje tylko paliwa obu stronom, które teraz zwierają szeregi powodowane plemienną solidarnością i wyostrzają wzrok wypatrując potknięć (albo i świadomych zaniechań), które można by sobie nawzajem przypisać jako deficyt takiej bądź innej postawy.

Na koniec, Agnieszko, dam Ci króciutką odpowiedź na pytanie „po co nam ułani”.

To właśnie tu, w Koninie – zrodziła się – idea powołania konnych oddziałów kawalerii kultywujących historię polskiej jazdy, której tradycje sięgają czasów Sobieskiego. W 1863 roku, siłami między innymi husarii Sobieski obronił Europę przed turecką nawałą. Spadkobiercy tradycji husarskiej w roku 1920 także konno ustrzegli Europę przed inną nawałą - bolszewicką. Kawaleryjski („ułański”) zagon na Ciechanów przechylił szalę zwycięstwa w wojnie Polsko- bolszewickiej na naszą stronę.  Dodam, że wtedy, odrodzoną po 123 latach zaborów, Rzeczypospolitą rządził ten paskud Piłsudski.

Wracając do ułanów, to właśnie dzięki jednemu z naszych ziomków, znasz go - to mec. Piotr Chojnacki – i warto to wiedzieć i być z tego dumnym, po całej Polsce jeżdżą konno grupy miłośników historii – przypominając świetność polskiej jazdy, jej triumfy - uświetniając imprezy rocznicowe i okolicznościowe, dając żywe lekcje historii, tym, którzy tę historię chcą poznać.

Złośliwie też zauważę, że już dwakroć bawiłaś się na corocznym balu ułana organizowanym przez Szwadron Jazdy Ziemi Konińskiej. W świetle powyższego – pytanie „po co nam ułani” jest co najmniej niestosowne.

J.S.Z.