Sam moment zamachu dobrze oddają słowa ówczesnego polskiego urzędnika konsularnego w Marsylii, świadka tamtejszych wydarzeń Jana Meysztowicza, który w swoim pamiętniku zanotował: "Jakiś mężczyzna wybiegł z pierwszych rzędów zebranych na trotuarze, wskoczył na stopień samochodu i prawie dotykając lufą swych ofiar opróżnił jedną serią magazynek wielkiego mauzera. [...] Cała scena trwała kilkanaście sekund. Szybkość działania zabójcy świadczyła, że był dobrze wyszkolony w operowaniu pistoletem automatycznym. Śmiertelnie ranny król usunął się na siedzenie samochodu, gen. Georges trafiony trzema kulami, jedna z nich utkwiła w piersi, stracił przytomność. Minister Barthou lekko ranny w przegub ręki wysiadł z samochodu o własnych siłach. Policjanci i Gardes Mobiles zaczęli strzelać z pistoletów raczej na oślep, zabijając jedną osobę i raniąc kilka spośród publiczności na trotuarach. Zamachowiec naszpikowany kulami i zmasakrowany butami leżał martwy na jezdni. Wszyscy oficjele stracili do tego stopnia głowy, że
minęło parę minut, zanim zaopiekowano się rannym Barthou. [...] Zabiegi lekarskie i transfuzję zastosowano za późno. Siedemdziesięciodwuletni Barthou zmarł na skutek upływu krwi. Generała Georgesa udało się uratować".

Warto zauważyć, że inaczej niż napisał Meysztowicz, zamachowiec nie zmarł na miejscu zbrodni. Po oddaniu strzałów został uderzony szablą przez szefa eskorty jugosłowiańskiego monarchy i francuskich oficjeli pułkownika Julesa Piolleta, następnie postrzelony przez jednego z policjantów, a wreszcie skatowany na ich oczach przez wściekły tłum. Policja dała przyzwolenie ludowi na dokonanie samosądu, ale zmasakrowany Czernozemski przeżył lincz. Zamachowiec próbował jeszcze wcześniej popełnić samobójstwo strzałem w usta, ale w zamieszaniu wytrącono mu broń z rąk.