Jak wspomina Theo Richmond : „ Był „ Litwakiem”, Żydem litewskim i jego nowa trzódka nie od razu przywykła do akcentu rabina. Jako syn rabina i jeden z trzech braci, z których wszyscy byli rabinami, już w trakcie pobierania nauk był - czy trzeba dodawać - młodym geniuszem i studiował u najlepszych nauczycieli. Miał też wykształcenie świeckie, władał rosyjskim, niemieckim i polskim i był chyba najbardziej postępowym i tolerancyjnym z konińskich rabinów; właściwym człowiekiem, by wprowadzić gminę w dwudziesty wiek. (…) Do zwyczajowych zadań rabina należało wydawanie werdyktu, kiedy koszerność drobiu lub mięsa budziła wątpliwości. Rabi Liebschitz zdawał sobie sprawę, że z negatywnego werdyktu mogła wyniknąć trudność dla rodziny, która potrzebowała ptaka na szabasowy posiłek. Kiedy uboga kobieta przynosiła podejrzanego kurczaka , nie ogłaszał pochopnie, że ptak jest trefny, ale szukał wszelkiego sposobu, żeby uczynić go koszernym. Wiedział, że nie każdą rodzinę stać na nowego.”

Po niemieckim najeździe na Polskę, rabi został wtrącony do więzienia, jako jeden z pierwszych zakładników. Niemcy kazali mu asystować w barbarzyństwie palenia Tor i wyposażenia Synagogi.

Znalazł się w drugiej partii konińskich Żydów do deportacji. Najpierw wysiedlony został do pobliskiej wsi (?), a potem w bydlęcym wagonie do Józefowa, gdzie dokonał żywota. Było to w marcu 1941 roku.