Film w reżyserii Roberta Glińskiego wpisał się już w pełną namiętności dyskusję o Powstaniu Warszawskim. Reżyser adaptacją powieści Aleksandra Kamińskiego naraził się paru historykom i obrońcom moralności, ale zdobył serca nastoletniej widowni. „Kamienie na szaniec”  to nie tylko porządne kino gatunkowe, ale i udana próba przedstawienia dylematów członków Szarych Szeregów ich rówieśnikom z XXI wieku.  Harcerze zamieniają się w żołnierzy, chłopięca przygoda – w obowiązek, a oddanie idei wolnej Polski – w ofiarę. Pojawiają się kolejne wątpliwości. Ile można poświęcić dla Sprawy? Ile dla przyjaźni? Gdzie kończy się bohaterstwo, a zaczyna ślepy upór?
Glińskiemu udało się ominąć koleiny banału i bogoojczyźnianego zadęcia. Stało się tak w dużej mierze za sprawą młodych, jeszcze nieopatrzonych odtwórców głównych ról. Z pomocą nieocenionego operatora Pawła Edelmana reżyser pokazał emocjonujące sceny miejskich potyczek. Jest w nich nerw, szybka praca kamery i porządne efekty specjalne. W polskim kinie, które nigdy nie cierpiało na nadmiar herosów, ekranowe Szare Szeregi jak strzelają, to całymi seriami, jak giną, to w chwale, jak kochają, to na zabój. Tak się rodzą mity.