Turek daje się uchwycić dzięki dobrze zachowanym inwentarzom i rewizjom dóbr stołowych arcybiskupów gnieźnieńskich z XVI-XVIII wieku. Inwentarze i rewizje szczegółowo odnotowują zabudowę miasta i wsi należących do klucza turkowskiego wydzielonego z XVI w. z klucza uniejowskiego. Podają spisy mieszkańców ich prawa zagwarantowane w przywilejach oraz obowiązki. Turek należy do tych miast, które mają dobą dokumentację źródłową umożliwiającą badania nad przestrzenią zurbanizowana i gospodarcza znajdującą się strefie jego dominujących wpływów. Źródła te kompleksowo wykorzystywano w literaturze. W końcu XIX w. zwrócił na nie uwagę J. Korytkowski w swojej monumentalnej pracy a arcybiskupach gnieźnieńskich, a ponad 150 lat później J. Topolski w publikacjach o rozwoju latyfundiów metropolii gnieźnieńskiej.

Do ważniejszych źródeł systematycznie odnotowywanych w aktach miejskich Turku, zarówno wytworzonych przez urzędy burmistrzowski i radziecki, jak i wójtowski wraz z ławą należą akty elekcji władz. Dzięki nim możemy poznać długą listę włodarzy miasta, zagadnienie ustrojowe. Z podejmowanych uchwał (lauda) wnioskujemy o najistotniejszych problemach, których rozwiązania oczekiwali zarówno mieszkańcy, jak i właściciel miasta Niekiedy z zachowanych spisów ksiąg i narzędzi władzy dowiadujemy się o stanie archiwum miejskiego.